Implanty wykonane są z całkowicie bezpiecznego materiału. Tym materiałem jest TYTAN.

materiał biokompatybilny – tzn. nieszkodliwy dla organizmu człowieka i doskonale tolerowany przez organizm (nasz organizm nie traktuje implantu jako ciała obcego, dlatego praktycznie 99,5% wszczepionych implantów kończy się sukcesem).

bardzo wytrzymały – wytrzymuje obciążenia jakimi poddawane są własne zęby.

powierzchnia – Implant uzyskuje swoją biokompatybilność dzięki składowi materiału, z którego został zbudowany. Największe jednak znaczenie dla akceptacji implantu przez organizm i dla procesu osteointegracji (zrost żywej tkanki kostnej z tytanową powierzchnią implantu) ma skład jego warstwy powierzchniowej. Wpływ na przebieg procesu osteointegracji ma nie tylko właściwe przygotowanie powierzchni implantu, ale istnienie na niej bioaktywnej warstwy tlenku tytanu, która zależy od zastosowanych przez producenta metod wykonania wszczepu. Najlepsze firmy produkujące implanty cały czas prowadzą liczne badania zrostu tkanki kostnej z powierzchnią implantu i mają udokumentowaną osteointegrację na poziomie komórkowym. Współczynnik powodzenia implantów stomatologicznych jest wysoki. Długookresowe powodzenie zabiegu zawdzięczamy samemu tytanowi, jednak cały czas prowadzone są badania mające na celu udoskonalenie powierzchni, aby skracać czas gojenia i redukować do minimum ryzyko odrzutu.

Implanty można wszczepiać wszystkim ogólnie zdrowym osobom dorosłym, posiadającym odpowiednią ilość i jakość kości w miejscu planowanego umieszczenia wszczepu. Warunkiem podjęcia takiego leczenia jest zakończenie rozwoju i całkowite ukształtowanie kości szczęk. Drugi czynnik, stan zdrowia Pacjenta, ma także istotny wpływ na powodzenie leczenia. Niektóre przebyte lub obecne choroby ogólne mają negatywny wpływ na proces wgajania implantu czy gojenie się ran.

Wskazania do zastosowania implantów:

– bezzębie całkowite

– braki międzyzębowe o różnej rozpiętości w żuchwie i w szczęce (zastosowanie implantów ma na celu zwiększenie liczby filarów pod przyszły most protetyczny, bądź pojedyncze korony protetyczne)

– brak zawiązka lub zawiązków zębów stałych

– nietolerowanie protez konwencjonalnych

Implanty pozwalają na:

– odbudowę jednego zęba bez potrzeby oszlifowania zdrowych i dobrych zębów w sąsiedztwie

– odbudowę kilku zębów – wykonanie mostu na implantach

– odbudowę w przypadku bezzębia – mocno i pewnie utrzymują protezę zębową, co pozwala uniknąć pokrywania podniebienia masą akrylową i tym samym zwiększa komfort mówienia i odczuwania smaku

– ochronę przed zanikiem kość, dzięki czemu możliwe jest zachowanie naturalnego kształtu dziąseł i estetycznego wyglądu twarzy

• możliwość rozmawiania i uśmiechania się bez skrępowania
• niedostrzegalna dla ludzkiego oka różnica pomiędzy implantem a zębem naturalnym
• możliwość jedzenia wszystkich produktów i odczuwania ich smaku
• zachowanie pełnej estetyki uzębienia przez długie lata

• osobom z zaawansowaną paradontozą i stanami zapalnymi przyzębia lub naganną higieną jamy ustnej oraz nawykowym zgrzytaniem – bruksizmem
• osobom o nieustabilizowanej cukrzycy lub nieleczonych o wysokim poziomie cukru – u takich Pacjentów gorzej goją się rany, wolniej przebiega integracja tytanu z kością
• osobom po chorobach nowotworowych lub innych chorobach wyniszczających organizm oraz Pacjentom po przebytej radioterapii okolicy twarzoczaszki
• nałogowym palaczom – mają gorzej ukrwioną, cienką błonę śluzową, zaburzenia w krążeniu, co powoduje, że rany trudniej się goją

Konsultacji dodatkowych u lekarzy prowadzących wymagają Pacjenci, u których stwierdzono następujące schorzenia:

• choroby układu krążenia (nadciśnienie, niewydolność serca itp.)
• wrodzone wady serca, protezy zastawek sercowych
• chorobę reumatyczną
• schorzenia endokrynologiczne tj. gruczołów wydzielania wewnętrznego
• chorobę Parkinsona
• choroby szpiku czyli układu krwiotwórczego
• układu oddechowego (astma, przewlekłe zapalenie oskrzeli, przebyta gruźlica)
• choroby psychiczne
• choroby nerek
• schorzenia wątroby

Nie wszczepia się implantów pacjentkom w ciąży!

Problemem u niektórych Pacjentów są miejscowe ograniczenia do wszczepienia implantów:

• zaniki wyrostka zębodołowego i niewystarczająca ilość miejsca dla wszczepu
• brak miejsca w okluzji, czyli pomiędzy zębami górnymi i dolnymi
• brak miejsca pomiędzy zębami sąsiednimi (przechylenie zęba)
• nieprawidłowa błona śluzowa w miejscu przyszłej implantacji

Nie są to jednak problemy nie do rozwiązania – z pomocą przychodzą nam w takiej sytuacji nowoczesne metody chirurgii przedimplantacyjnej.

Na początku wraz z pacjentem opracowywany jest całościowy plan leczenia. Brane są wówczas pod uwagę wyniki badań oraz pomiarów kostnych Pacjenta. Dopiero po wykonaniu wnikliwej diagnostyki przedimplantacyjnej oraz zaplanowaniu procesu leczenia możliwe jest przeprowadzenie zabiegu implantacji. Lekarz przedstawia Pacjentowi wszelkie dostępne informacje o możliwych do zastosowania w jego przypadku metodach, omawia zalety i wady każdej z nich.

 Planowanie leczenia rozpoczyna się szczegółową oceną:

– ogólnego stanu zdrowia Pacjenta ze szczególnym uwzględnieniem chorób przewlekłych serca, płuc, wątroby, nerek, cukrzycy, chorób tarczycy czy zaburzeń krzepnięcia krwi, osteoporozy oraz nałogu tytoniowego (palenie papierosów osłabia zdolności regeneracyjne tkanek miękkich). Przed zabiegiem Pacjent wypełnia ankietę zdrowia, w której własnoręcznym podpisem potwierdza zgodność odpowiedzi ze stanem jego wiedzy

• ilości tkanki kostnej (wysokość wyrostka kostnego w okolicy planowanego implantu oraz jego szerokość),
• stanu higieny jamy ustnej, dziąseł, zębów i ich pozycje

W przypadku wątpliwości dotyczących stanu zdrowia Pacjenta, lekarz stomatolog kontaktuje się z jego lekarzem prowadzącym i po konsultacji oraz analizie przedstawionych wyników wspólnie wydają zgodę lub odmowę na przeprowadzenie planowanego leczenia.

 W czasie procesu gojenia implantu ogólny stan zdrowia Pacjenta może się pogorszyć z przyczyn niezależnych od leczenia implantologicznego. Aby móc przewidzieć lub oszacować mogące wystąpić skutki leczenia, należy wykonać i przedstawić wyniki ogólnomedycznych badań.

Każdego Pacjenta prosimy o przedstawienie wyników ostatniego ogólnego badania krwi (nie starszych niż sprzed 3 miesięcy) lub wykonanie nowych, w skład których wchodzi:

• morfologia krwi z rozmazem
• OB
• czas krwawienia i krzepnięcia
• poziom cukru
• HbS
• HIV
• hormony TSH, T3, T4
•  zawartość wapnia, sodu i potasu w surowicy

Przed zabiegiem lekarz musi również określić jakościowe i ilościowe zmiany w kościach szczęki i żuchwy. Informacje te potrzebne są do oceny kości przed umieszczeniem wszczepu zębowego, ale też do monitorowania zmian zachodzących w kości po wprowadzeniu wszczepu. Podstawowym narzędziem diagnostycznym w tym wypadku jest zdjęcie rentgenowskie (pantomogram), na podstawie którego ocenia się, czy kość spełnia wszelkie normy wymagane do przeprowadzenia zabiegu chirurgicznego. Zdjęcie rentgenowskie pozwala też na dokładne wyznaczenie miejsca implantacji.

Gdy zdjęcia rentgenowskie nie dają wystarczającej wiedzy na temat warunków kostnych Pacjenta, wykonujemy tomografię komputerową. Rozwój tomografii komputerowej poszerzył spektrum możliwości wykonywania precyzyjnych badań. Tomografia umożliwia analizę stanu i jakości tkanki kostnej, dostarczając informacji odnośnie gęstości, wysokość i szerokość kości. Trójwymiarowy obraz kości żuchwy i szczęki daje gwarancję dokładnego zaplanowania zabiegu implantacji.

W placówce Medcom dysponujemy najnowszej generacji aparatem do cyfrowej rentgenodiagnostyki – Planmeca 3DS, który do minimum ogranicza dawkę promieniowania.

Dopiero po wykonaniu wnikliwej diagnostyki przedimplantacyjnej lekarz przedstawia Pacjentowi informacje o możliwych do zastosowania w jego przypadku metodach leczenia oraz wymienia zalety i wady każdej z nich. Na tym etapie przedstawiany jest też kosztorys planowanego leczenia implanto-protetycznego, jak i przewidywane terminy płatności. Pacjent jest informowany o trwałości takiej inwestycji tzn. o sukcesach leczenia implantologicznego i możliwych powikłaniach.

Pacjenci często zadają pytania o gwarancję utrzymania uzupełnienia protetycznego na implantach. Teoretycznie implant powinien być niezniszczalny, ale żaden stomatolog nie może udzielić rękojmi wieczystej. W medycynie nie ma rękojmi – jest statystyka, a ona jest nieubłagana. Implant osadzony jest w żywym organizmie i część reakcji indywidualnych na ciało obce oraz chorób, które mogą się ujawnić w przyszłości jest nieprzewidywalna. Chodzi tu jednak o część wewnątrzkostną. Natomiast sam implant tkwiący w kości, nadbudowa protetyczna oczywiście może być obejmowana rękojmią.

Nawet jeśli lekarz lub firma produkująca implanty udziela rękojmi to nakłada na Pacjenta pewne obowiązki. Zwykle pojawiają się wśród nich zobowiązanie do utrzymywania wysokiego poziomu higieny jamy ustnej oraz do wykonywania w specjalistycznych gabinetach regularnych zabiegów profesjonalnego oczyszczania. Zazwyczaj zabiegi te łączy się z rutynową wizytą kontrolną, ale niektórzy Pacjenci wymagają dodatkowego oczyszczania łączników tytanowych nawet co trzy miesiące.

W przypadku wykonywania zabiegu implantacji z dodatkową regeneracją kości lekarz zwykle zastrzega sobie ograniczenie odpowiedzialności za wynik leczenia. Rokowanie powodzenia takich zabiegów jest znacznie mniejsze.

Pacjent powinien być także świadomy, że niektóre z elementów uzupełnienia mogą ulec zużyciu i będą wymagały wymiany (śrubki, części z akrylu lub kompozytu). Wymiana tych elementów na nowe odbywa się zwykle odpłatnie według stawek ściśle wcześniej ustalonych.

Do niedawna implanty umieszczano tylko w kościach szczęki, której wymiar i gęstość pozwalały na założenie implantu, co znacznie ograniczało wskazania do ich stosowania. Obecnie coraz częściej planuje się umieszczenie implantów wszędzie tam, gdzie są one najbardziej pożądane z protetycznego punktu widzenia. Stało się to możliwe dzięki rozwojowi technik regeneracji kości.

Do najczęstszych należą:

– podniesienie zatoki szczękowej (sinus lift)

– przeszczepy autogenne

– rozszczepianie wyrostka (bonn splitting)

Są to zabiegi przygotowujące kość do wszczepienia implantu, np. w sytuacji braku dostatecznej ilości tkanki kostnej. Odbudowa kości może być przeprowadzona jako samodzielny zabieg przedimplantacyjny lub być wykonana razem z wprowadzeniem implantów. Czasami, w przypadku konieczności wszczepienia implantów w szczęce w okolicy zębów bocznych z nisko położonym dnem zatoki szczękowej, przeprowadza się zabieg podniesienia podstawnej błony śluzowej zatoki szczękowej (sinus lift).

SINUS LIFT – metoda otwarta

Zabieg ten polega na wytworzeniu przestrzeni w zatoce szczękowej i wprowadzeniu biomateriału w celu odbudowania kości. Biomateriał pokrywa zatokę specjalną membraną zaporową i śluzówką Pacjenta. Przy metodzie z dojścia bocznego możemy podnieść zatokę o 5,0-8,0 mm więcej niż przy metodzie zamkniętej, przez co zabiegi te wykonuje się częściej.

Tak przygotowane miejsce pod przyszłe wszczepy goi się na ogół około 6 miesięcy. Wyjątkowo, gdy istniejąca grubość kości zapewnia pierwotną stabilizację implantu, możliwe jest wprowadzenie jednoczasowo implantów, jednak i tak okres gojenia jest identyczny.

SINUS LIFT- metoda zamknięta

Zabieg obarczony jest większym ryzykiem perforacji błony śluzowej dna zatoki szczękowej. Wiąże się to z faktem, że wykonuje się go bez pełnej kontroli wzrokiem. Ryzyko to można zminimalizować, stosując dokładną diagnostykę radiologiczną przed zabiegiem. Przy tej metodzie mamy możliwość podniesienia dna zatoki szczękowej maksymalnie o 2- 3,0 mm. Zabiegowi zawsze towarzyszy jednoczesne wprowadzenie implantu.

AUTO PRZESZCZEPY

W najtrudniejszych sytuacjach, przy znacznych zanikach kości, konieczne jest przeszczepienie kości własnej Pacjenta w postaci bloków. Kość pobierana jest zazwyczaj z okolic sąsiadujących z miejscem założenia implantu w jamie ustnej – z okolicy zatrzonowcowej lub bródkowej. W skrajnych przypadkach pobierana jest z innych części ciała (np. z biodra). Dla zapewnienia odpowiedniej estetyki dziąsłowej w przednim odcinku, w wybranych przypadkach wykonywany jest przeszczep tkanki łącznej, czyli miękkiej tkanki pobranej podśluzówkowo z podniebienia. Metoda ta zwana jest tunelową i daje bardzo dobre wyniki zarówno w implantologii, jak i zamykaniu recesji dziąseł.

W odniesieniu do powyższych zabiegów niezastąpione jest, stosowane również w naszej placówce, PIEZOSURGERY. Jest to wykorzystywane do cięcia kości nowoczesne urządzenie, generujące drgania o odpowiedniej częstotliwości. Technologia ta zapewnia minimalny uraz dla tkanek podczas zabiegu, precyzję i pewność jakiej nie zapewniają instrumenty tradycyjne. Dla Pacjenta oznacza to mniejszy obrzęk oraz bolesność po zabiegu.

OSTEODYSTRAKCJA

Dystrakcja kości jest zabiegiem polegającym na nacięciu warstwy kości i rozszerzeniu wyrostka kostnego w miejscu, gdzie planujemy wprowadzić implant. Miejsce pod implant nie jest operowane wiertłami, a specjalnymi ręcznie wprowadzanymi „klinami” o coraz większej średnicy. Pewną odmianą osteodystrakcji jest praca z osteotomami, dzięki którym możemy rozszerzyć wyrostek kostny w miejscu przyszłego implantu. Operując zestawem specjalnych osteotomów, doprowadza się do opracowania łoża pod implant, jednocześnie kondensując miejscowo kość. Kondensacja taka zwiększa pierwotną stabilizację implantu. Stosując technikę rozprężania kości mamy możliwość osiągnięcia następujących wyników:

– w przypadku wąskiego (5mm), ale wystarczającego pod względem wysokości wyrostka zębodołowego (10-15mm) można uzyskać poszerzenie umożliwiające jednoczasową implantację,

– w przypadku braku miejsca w „wymiarze pionowym” w odcinkach bocznych przy zatoce szczękowej można unieść jej dno o ok. 3-5mm używając jedynie osteotomów.

BIOMATERIAŁY

Aby zapewnić odpowiednie podłoże dla implantu, stosuje się materiały pobudzające tworzenie się tkanki kostnej (Bio-oss, Bio-guide). Pełnią one rolę pewnego rodzaju matrycy, na której może dojść do narastania kości i wypełnienia istniejącego ubytku. Biomateriały dzięki swojej porowatej budowie stanowią szkielet, do którego wnikają naczynia krwionośne. W ten sposób wytwarza się nowa kość.

Po kilku latach, nawet w obrazie mikroskopowym, biomateriał ulega zanikowi, a zostaje tylko własna kość Pacjenta. Biomateriały dzięki równoczesnemu użyciu ich z błoną zaporową służą w chirurgii do:

– odbudowy kości wokół implantów umieszczonych w zębodołach po usunięciu zęba,

– sterowanej regeneracji kości w defektach wyrostka lub odbudowy wyrostka do implantacji,

– podnoszenia zatoki szczękowej,

– rekonstrukcji wyrostka do uzupełnień protetycznych,

– wypełniania ubytków kostnych po resekcjach, wyłuszczaniu torbieli, ekstrakcjach zębów zatrzymanych itp.

Samo umieszczenie implantów w kości jest zabiegiem bezpiecznym. Czasami dużo łatwiej wprowadzić implant niż usunąć ząb. Sam zabieg staje się całkowicie bezbolesny już po podaniu zwykłego znieczulenia miejscowego. Tego samego, które stosuje się przy usuwaniu zęba. Delikatnie mniej przyjemne odczucie może stanowić jedynie wibracja towarzysząca przygotowaniu miejsca pod implant. Jeśli Pacjent tak sobie zażyczy, można podać środek zapewniający uspokojenie, a nawet zrobić sobie krótką drzemkę. Narkoza nie jest jednak zalecana, gdyż jest zupełnie niepotrzebna. U Pacjentów zestresowanych, wymagających dużych i czasochłonnych procedur implantacyjnych bądź potrzebujących dodatkowych zabiegów regeneracji kości, istnieje możliwość wykonania tych procedur w znieczuleniu ogólnym.

Zabieg wszczepienia pojedynczego implantu trwa ok. 15- 25 minut. Implantacja jest mniejszą ingerencją niż np. usunięcie zgorzelinowego zęba, gdzie mamy do czynienia z wysiewem bakterii do krwioobiegu.

Implant jest sterylny i dodatkowa osłona antybiotykowa zapewnia organizmowi całkowite bezpieczeństwo. Zazwyczaj zabieg nie wymaga od Pacjenta rezygnacji z pracy lub codziennych obowiązków.

Przez następne miesiące w kości zachodzi tzw. proces osteointegracji, czyli zrośnięcia się wszczepionego implantu z kością. Okres ten trwa od 6 do 16 tygodni. Jeśli zabieg implantacji połączony był z zabiegiem regeneracji kości, wówczas okres gojenia trwa dłużej i zależy od indywidualnych uwarunkowań Pacjenta. Po okresie ok. 3-6 miesięcy możemy stwierdzić, że odzyskaliśmy utracony korzeń zęba. Przy odpowiedniej higienie jamy ustnej zachowamy go do końca życia.

DOKŁADNY PRZEBIEG ZABIEGU – CZĘŚĆ CHIRURGICZNA

Zabieg polega na przeprowadzeniu nacięcia na dziąśle oraz precyzyjnego i delikatnego wykonania w kości małych otworów, w które wkręcane są implanty.

ZABIEG JEDNOETAPOWY

Zabieg jednoetapowy ma tą zaletę, że ingerujemy w tkanki otaczające implant tylko jeden raz. Wymaga on odpowiedniej ilości i jakości kości oraz utrzymania idealnej higieny całej jamy ustnej. Implant po wprowadzeniu na swoje miejsce jest od razu zaopatrzony w śrubę zabliźniającą lub w część do prowizorycznej odbudowy protetycznej. Jeśli wszystko przebiega bez powikłań, po okresie ok. 3 miesięcy można przystąpić do etapu ostatecznej odbudowy protetycznej.

ZABIEG DWUETAPOWY

Gdy implantolog zadecyduje, że korzystniej jest wykonać zabieg dwuetapowo, to po przygotowaniu miejsca pod planowany implant i wprowadzeniu wszczepu zaszywane jest pole operacyjne. Implant jest całkowicie zagłębiony w kości i niewidoczny – schowany pod dziąsłem. Nacięcie na dziąśle, powstałe podczas zabiegu, zostaje zaszyte a założone szwy zostają usunięte po upływie 7-10 dni.

Następnie po okresie ok. 2-3 miesięcy, gdy implant jest już wgojony, przystępujemy do drugiego etapu części chirurgicznej. Jest to odsłonięcie górnej powierzchni implantu i założenia na okres ok. 2 tygodni tzw. śruby gojącej. Dziąsło wokół przyszłej korony jest dzięki tej śrubie kształtowane tak, aby wyglądało naturalnie.

NATYCHMIASTOWA IMPLANTACJA

Niekiedy konieczne jest wprowadzenie implantu bezpośrednio po ekstrakcji (tzw. implantacja natychmiastowa), co skraca czas leczenia i korzystnie wpływa na zachowanie tkanki kostnej oraz dziąsła wokół implantu. Jednak decyzja o możliwości takiego postępowania jest indywidualnie podejmowana przez lekarza i w dużej mierze zależy od ilości kości w miejscu przyszłego implantu. Natomiast usuwany ząb nie może być w stanie zapalnym. Często przy takich zabiegach potrzebne jest dodatkowe użycie specjalnych biomateriałów ułatwiających kości regenerację wokół implantu. Zabiegi regeneracji kości przedłużają zazwyczaj czas gojenia do ok. 6 miesięcy. W niektórych przypadkach możliwe jest nawet natychmiastowe obciążenie implantu prowizoryczną koroną.

Po założeniu implantów prosimy o przestrzeganie poniższych szczegółowych zaleceń:

• okolica, gdzie zostały założone implanty musi być utrzymana w czystości poprzez płukanie płynem do dezynfekcji jamy ustnej po każdym posiłku przez 14 dni
• przez pierwsze godziny po zabiegu nie powinno się jeść, jak również w dniu zabiegu całkowicie unikać gorących pokarmów
• nie wolno użytkować protez przez kilka dni, po tym okresie proteza musi być dostosowana do nowych warunków
• zalecane są pokarmy płynne i półpłynne
• należy maksymalnie ograniczyć palenie tytoniu w ciągu 48 godzin, a najlepiej rzucić palenie, ponieważ zwiększa ono ryzyko odrzutu wszczepów
• pierwsze dwa tygodnie gojenia mają znaczny wpływ na powodzenie całego procesu leczenia, dlatego prosimy o dokładne przestrzeganie wszystkich zaleceń
• wystąpienie sińców i krwiaków na skórze twarzy jest częstym powikłaniem i nie wymaga dodatkowego leczenia.

Schemat wizyt kontrolnych po założeniu implantów :

• 7 – 10 dzień po zabiegu – usunięcie szwów,
• 10 – 14 dzień po zabiegu – dostosowanie protez,
• cztery następne wizyty kontrolne co 4 tygodnie przez cały okres gojenia, który w przypadku żuchwy wynosi 2-3 miesiące, a w przypadku szczęki górnej 2-4 miesiące.

Jeśli proces wgajania się implantu przebiega prawidłowo, wykonanie ostatecznej odbudowy jest możliwe już po 2-3 miesiącach.

Po zakończeniu okresu gojenia, gdy implant jest już mocno zakotwiczony w kości, następuje kolejny etap – protetyczny. Na tym etapie pobiera się tzw. wycisk jamy ustnej, który odzwierciedla indywidualne warunki zgryzowe Pacjenta. Na podstawie wycisku laboratorium protetyczne przygotowuje na zamówienie uzupełnienie protetyczne. Ostatnim stadium leczenia jest założenie łącznika. Element ten umożliwia przymocowanie nowej odbudowy końcowej do zrośniętego z kością implantu, a następnie zacementowanie jej lub przykręcenie do wcześniej założonego łącznika.